اشعار

رنج و هجران وبلا از غربتم لبریز بود            دیده، عمری بود از غم های من خونریز بود
کـربـلایـم سـامـرا و قـاتـلـم زهـر جـفـا            گـوشه تبـعـیدگـاهم، قـتـلگـاهم نیـز بود

دیده‌ام از نـیـنوا هردم زیارتگـاه داشت            ناله‌ام، صبح و مسا مانند رستاخیز بود
درد تحـقـیر و حکـایت نامه بی‌حـرمتی            گوشه‌هایی زآن غضب‌های جنون‌آمیز بود
این همه درد و شکنجه این همه صبر و فراق            در بـر خـانـه‌نـشیـنی عـلی نـاچـیـز بود
خاطر رنجیده‌ام، داغ در و دیوار داشت            عـمر کـوتـاهم تمـاماً یاد آن دهـلیز بود
اولین دست ستمگر، یاس طاها را شکست            بعد از آن غم، هر بهاری نزد ما پائیز بود
نقشه قتل من از دیرینه مطرح شد ولی            پیـش دشمن فـتـنه تـبـعـید دسـتاویز بود
زخم پنهان دلم، مرهم ندارد غیر زهـر            از همان زهری که بهر مجتبی تجهیز بود
دست لرزانم، گواه زخم سوزان من است            کشتن این زهـر مثل نیـزه‌های تیـز بود
آخرین خورشید پیدایم ولی در پشت ابر            درد پنهان بودن از شیعه ملال انگیز بود
در میان شیعیان خویش مـاندم ناشـناس            سیره‌ام با این وجود از رنجشان پرهیز بود
دیده بستم همچو یعقوب از جمال یوسفم            آخرین دیدار با مهدی چه حزن انگیز بود
می‌رسد اینک زمان انتـقام ای شیعـیان            قـائم ما می‌سـتــاند حـق ما از دشـمـنان

آن کعبه‌ای که صاحب کعبه دچارش شد            قسمت نشد حاجی شود، حق بی‌قرارش شد

یک روز بـیـن شـیـرهـا الله اکـبر گفت            شیر درنده محو او گشت و دچارش شد

وقتی سه سال آقای ما در بین زندان بود            یعنی سه سالِ سخت، غربت یارِ غارش شد

در روزها، در کنج زندان روزه داری کرد            شب ها مناجات و نماز و گریه کارش شد

گرچه دل تاریک و سنگی داشت زندان بان            آقـا دعـایش کـرد تـا تـقـوا نـثـارش شد

تا معتمد فهمید با زندان حریفش نیست            با جام زهری سویش آمد سفره‌دارش شد

مسـمـوم شد آقا، میان حـجـره‌اش افـتاد            بر خاک چنگی می‌زد و دلتنگ یارش شد

از تـشنـگی آبی طلب کرد از غـلام اما            مانع ز نوشیدن دو دست رعشه دارش شد

شـکـر خـدا فـرزنـدش آمـد این دم آخر            دیدار رویش روزی چشمان تارش شد

اینجا امام عسگـری در بین این حجـره            فرزندش آمد در کنارش غم گسارش شد

در کـربـلا اما هـمیـن که جـد او افـتـاد            قاتل به روی سینه، یارِ احتضارش شد

رحمی به کهنه جامه‌اش حتی نکردند و            دست کسی غـارتگـر آن یادگـارش شد

سـالار زینب را میان خون رها کردند            گـرمای سوزانِ بیـابان سـایه‌سارش شد

زینب اسیری رفت و جای یک کفن آخر            تکه حصیری بر تن شاه و نگارش شد

قسمت این بود که من هم به جوانی بروم            با دلـی سـوخـته زین وادی فـانی بروم
آنچـنـان زهـر بـهـم ریخـته ‌ارکان مرا            نفـسی نـیـست که با آه و فـغـانی بـروم

پـسرم کاش بیـاید به سـرم یک لحـظـه            تا بـرم تـوشه از آن گـنج نـهـانی بروم
مادرم سوخت به پـشت در خانه ز ستم            سوخـته از غـم آن یـاس خـزانی بـروم
یا حسین اشهـد مـوتم شده و از داغـش            با دو چشمی شده خون زاشک فشانی بروم
دسـت و پـا مـی‌زنـم امـا بـخـدا بـا یـاد            آن تـن لـه شـده از اسـب دوانـی بـروم
زیر لب گـفت به عباس پـریشان زینب            بی‌تـو تـا شـام بـلا با چـه امـانی بـروم

ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ می‌ﺯﺩﯼ ﻭ ﺑﻮﺩ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﭘﺴﺮﺕ            ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺎﻣـﺮﻩ ﭼﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ

ﺳﺎﻣﺮﺍ ﺷﺪ ﻗﻔـﺲ ﺗﻨﮓ ﺗﻮ ﺍﯼ ﻃﺎﺋﺮ ﻗﺪﺱ            ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﺁﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﺝ ﺑﻼ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﺕ

ﻋﻤﺮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﮔﺬﺷﺖ            ﺳﺨﺖ ﺁﻥ‌ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﺪ تیره ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ

ﮐﻌﺒﻪ ﺩﺍﺭﺩ به ﺩﻟﺶ ﺣـﺴﺮﺕ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺭا            ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋـﻤﺮ ﻧﯿـﻔـﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﮐـﻮﯾﺶ ﮔـﺬﺭﺕ

خواستی آب بنـوشی که دو دستت لـرزید            ﻋـﻄﺶ ﮐـﺮﺑـﺒﻼ ﻗـﺎﺏ ﺑﻪ ﭼـﺸـﻤﺎﻥ ﺗﺮت

ﺩﺭ ﺗﺐ ﺯﻫﺮ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ بی‌ﺗﺎﺏ ﺗﻮ ﺳﻮﺧﺖ            ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﺷﻌﻠﻪ ﮐﺸﯿﺪ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ از ﺟﮕﺮﺕ

ﺭﻓﺘﯽ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧـﺪﺍ می‌ﺭﺳﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ            ﺳﺮ ﺯﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﺪﻑ ﻏـﯿﺒﺖ ﮐﺒﺮﯼ ﮔﻬﺮﺕ

وقتی امام عصر ما امشب عزادار است            برپایی این روضه‌ها واجب‌ترین کار است

پیـراهـن و شال عـزا مـولا به تن دارد            امشب تـمام عـرش با آقا عـزادار است

بی‌جرم و تقصیری به زندان شد امامِ ما            یوسف به زندانی شدن آیا سزاوار است؟

زندان برای عاشقان خلوتگه خوبی است            هر روز روزه؛ هر شبش دیدارِ دلدار است

ای کاش قدری معتصم شرم و حیا می‌کرد            اصلا که گفته او ز آقا دست بردار است؟

با زهرِ کاری، عاقبت زهر خودش را ریخت            این روضۀ زهر و جگر الحق که دشوار است

از ترسِ رسواییِ خود از این جنایت‌ها            در هر کجا پشت سرش گفتند: بیمار است

مردی که هر شب تا سحر غرق عبادت بود            این چند روزه تا سحر از درد، بیدار است

رنگش دگرگون می‌شود هر بار از دردش            پهلو به پهلو می‌کند، هرچند ناچار است

در این دم آخر شنیدم کعبه هم می‌گفت:            بیچاره من که قسمتم هجرانِ از یار است

در سامـرا بـوی مـدیـنه می‌رسد انگـار            آقا به یاد محسن و خونِ به دیوار است

در بسترش هر شب سؤال از مادرش می‌کرد            مادر چرا پس بسترت اینقدر گلدار است؟

در جست و جوی علت آن سینۀ مجروح            حالا شده خیره به در، در فکر مسمار است

می‌خواست تا یک جرعۀ آبی بنوشد که            افتاد از دستش قَدح، از بس که تب‌دار است

این جا پسر سیراب کرد آخر امامش را            در کربلا شرمندگی سهم علـمدار است

سر منشأ هر روضه‌ای از روضۀ زهراست            گرچه مصیبت در دل تاریخ بسیار است

سوخت از زهر زپا تا سرِ من ای پسرم            مانده بر راه تو چـشم ترِ من ای پسرم

آخـرین لحـظۀ دیـدار رسـیده است بیا            می‌دهد بوی سفـر بسـترِ من ای پسرم

با لبِ تـشـنه و با این جگـرِ پـاره شده            نـام تـو زمـزمـۀ آخــرِ مـن ای پـسـرم

همۀ هستیِ من سوخته در غربت و غم            بنـشین بر سرِ خاكـسترِ من ای پـسرم

حجـرۀ بستۀ من چون قفـس تنگ شده            در قفس ریخته بال و پر من ای پسرم

جان به لب دارم و از درد كشم پا به زمین            ای قـرارِ دل من، دلـبرِ من، ای پـسرم

همۀ غـصۀ من غـربت تنهـایی توست            این چنین گریه نكن در بر من ای پسرم

با قـد خـم شده خـویش مرا می‌خـوانـد            از جنان مـادر غـم‌پرور من ای پسرم

هرگز شبی ز شـام غـمت تیـره‌تر نبود            آن شب به غـیر نـاله نـوایی دگـر نـبود

ای آفـتـاب معـرفت ای عـسکری لـقب            گـل را چنان تو زنـدگی مخـتصر نبود

شب های سوز و ساز به خلوتگه حضور            شمعی چو جان سوخته‌ات شعله‌ور نبود

داغ تو کرد خون به دل لاله‌های عشق            کو لاله‌ای که از غم تو خونجگـر نبود

سیلاب اشک خـانۀ دل را خـراب کرد            چشمی نمانده بود کز این غصه تر نبود

شوق وصال دوست تو را سوی خود کشاند            زهـر سـتم وگـرنه به تو کـارگـر نـبود

مهـدی کـنار بـسـتر پاک تو گـریه کرد            یک تن به جز تو شاهد اشک پسر نبود

دشمن اگر چه برد به کـاشانه‌ات هجوم            دیگر کسی ز اهل تو در پشت در نبود

با دل سفـر نمود «وفایی» به کـوی تو            حاجـت دگر به داشـتن بـال و پـر نـبود

آقـای ســامـرا چــقـدر نــاتــوان شـدی            خیلی شـبیه مـادر خود قـد کـمان شدی
عمری اسیر طعنه و زخـم زبان شدی            تـبـعـیـدی مـجـاور یک پـادگـان شـدی

آه ای بهـار زرد و خزانی تو می‌روی
چون مادرت زمان جوانی تو می‌روی

دور از مدینه حضرت جانان چه می‌کنی؟            یوسف، جدا ز خیمه کنعان چه می‌کنی
تـنهـا غـریب گـوشۀ زندان چه می‌کنی            ابن الرضا به حلـقه شیران چه می‌کنی

حـتی درنـدگـان به تو تعـظـیم می‌کـنند
اینـجـا تو را نـیـامـده تـکـریم می‌کـنـند

دور از مدینه‌ای سفرت سخت می‌گذشت            ای آسمان به بال و پرت سخت می‌گذشت
باگریه‌ها به چشم ترت سخت می‌گذشت            آقا چـقدر بر جگـرت سخت می‌گذشت

بغصی شکسته داری و فریاد کوچه‌ای
هی می‌خوری زمین و ولی یاد کوچه‌ای

گرچه غریب بودی و کس سوی تو نرفت            شکر خدا که میخ به پهـلـوی تو نرفت
شعله سراغ پیچـش گـیـسوی تو نرفت            اینجا غـلاف بر روی بازوی تو نرفت

آتـش کـسـی به خـرمن نیـلـوفـرت نزد
اینجا کشیده کس به روی همسرت نزد

تو ضعف می‌کنی پسرت گریه می‌کند            مهـدی رسـیده و به برت گریه می‌کـند
خاکی شده است موی سرت گریه می‌کند            این ظرف آب بر جگرت گریه می‌کند

بر روی دامن پـسرت دست و پا مزن
اینگونه چنگ بر روی این خاک‌ها مزن

آقـا سـلام بـر تـو و دریــای تـشـنـه‌ات            این کاسه می‌خورد روی لبهای تشنه‌ات
یاد حـسـیـن می‌دمـد از نـای تـشـنـه‌ات            دادی ســلام بـر لـب بـابـای تـشـنـه‌ات

خـونـابه گرچه از دهـنت ریـخـته شده
آلالــه روی پـیـرهـنـت ریـخــتـه شـده

شکرخدا که لعل لبت خـیزران نخورد            شکرخدا که روی گلویت سنان نخورد
چکمه به روی پیکرتو بی‌امان نخورد            سر نیـزه‌ای نیامد و روی دهان نخورد

شکـر خـدا که تو کـفـنی داشـتی حـسن
بر جـسم خویش پیـرهـنی داشتی حسن

بی‌تو وقـار خـواهـر تو مـسـتـدام مـاند            بـا احـتـرام آمــد و بـا احــتــرام مــانـد
پوشـیده از نگـاه خـواص و عـوام ماند            وای از زنی که در وسط ازدحـام ماند

احساس‌های خواهری‌اش لطمه خورده بود
حتی مقام مادری‌اش لطمه خورده بود

دیـده‌هـا در غـم تو حـالـت بـاران دارد            سـیـنه‌ها سوخـته و شعـلۀ سوزان دارد
مـرغ دل پر زده و میل به جانان دارد            هر که غمگین تو شد دیدۀ گریان دارد

در سماوات و زمین سوگ تو داغ همه است
آن که از باغ جنان ناله کند فاطمه است

سامـرا آیـنۀ بی‌کـسی و غـربت تـوست            بی‌قراریِ دل از خون دل و محنت توست
آن چه این گونه شکسته ز جفا حرمت توست            دیدن یوسفت این لحظه همه حسرت توست

گفتی ای مهدی‌ام این لحظه بیا در بر من
تا که آرام شـود با تو دو چـشم تـرِ من

عاقـبت سهـم لبت زهـر شـرربـار شده            جگـرت سوخـته و یکسره خونبار شده
طعنه و زخم زبان سهـم تو بسیار شده            تنت از شدت این زهـر چه بیـمار شده

شـام غـم رفـته و هـنگـام سحـر می‌آید
آخـر از یـار سفـر کـرده خـبـر می‌آیـد

گر چه بر روی لبت نغمۀ یارب داری            گوئـیا بـر تن محـنت زده‌ات تب داری
از دلـت آه کـشـی، ذکـر مـقـرَّب داری            شاید این لحظه به دل یاد ز زینب داری

یا که یاد از عطش حضرت عباس کـنـی
یا حسین گـفته‌ای و یاد گل یاس کـنـی

گرچه از زهر به بستر شده بی‌حال شدی            به سما می‌روی و حـال سبکـبال شدی
ز غریبی و عطش غمزده احوال شدی            شاید آن لحظه به یـاد غـم گـودال شدی

هر که لب تشنه دهد جان به ولای حیدر
مـادر آمد به برش گـفت غـریب مـادر

یاد از سوز عطش کردی و لب‌های حسین            سامرا کـربـبلا گـشته ز نجـوای حسین
تو که بودی همه عمر چه شیدای حسین            یا حسن جان، منم و مهر و تولای حسین

بـابـی انـت و امـی یـا حـسـیـن ثـارالـله
بـه فـدای لـب عـطـشـانِ ابـا عـبـدالـلـه

امروز عسکری ز جهان دیده بسته است            قلب جهان و قطب زمان، دل شکسته است
آن حـجـت خــدای ز بـیـداد مـعـتـصـم            پیوند زندگـانـیش از هم گـسـسته است

صاحب عزاست صاحب عصر، اندرین عزا            روحش به چارسالگی از کینه خسته است
بـر چـهـره امــام زمـان، آن دُر یــتـیـم            از باد ظلم گـرد یتـیـمی نـشـسـته است
در خانه‌ای که مرکز اندوه و ماتم است            دشمن کمر به غارت آن خانه بسته است
از لطف آن که نـاز کـند بَرد بر خـلیل            صاحب زمان ز آتش بیداد رسته است
اندر بقـیع و سامـره و کـربلا و طوس            گل‌های فاطـمه بنگـر دسته دسته است

از آن زمان که خـدایم سرشت تا باشم            نـوشت تا که فـقـط عـاشـق شـما باشـم

نوشت با همه کس غیر تو غریب شوم            نـوشـت تا که فـقـط با تـو آشـنـا بـاشـم

خدا رقم زده این سرنوشت را؛ چه کنم؟            هـمیـشه شاه تو بـاشی و من گـدا باشم

امـام عـصـر، امـام زمـان، مـبـاد دمی            دمـی که از تو و از یـاد تو جـدا بـاشم

تو نیستی و من این را ز خود نپرسیدم            در این زمانه که او نیست، من چرا باشم

میان خـانه‌ات امشب عـزا به پا کردی            چه می‌شود که در آن مجلس عزا باشم

برای آنکه کمی در غمت شریک شوم            اجـازه می‌دهی امشب که سامرا باشم؟

قـسم به اشک روانت برای من بنویس            که باز یک سحـر جـمعه کـربـلا باشم

سـامـرا در دل خـود داغ فـراوان دارد            هر شـبـش منظـره شـام غـریـبان دارد
با خودش مـاتم آن خانه و زنـدان دارد            یک طرف خاطـره گـنـبد ویـران دارد

سامـرا شهـر عجـیـبی ست خـدا می‌داند
سـامـرا مهـد غـریـبی‌ست خـدا می‌دانـد

تو کریمی و به پیش تو جهان مفلس بود            شد طلا از نفست هر که ز جنس مس بود
حـج تو دیـدن رخـسار گـل نرگـس بود            پرورش یافته‌ات ماه دو صد مجلس بود

قسمت این بود جهان تار و مه آلود شود
بعـد تو منـتـظـر مـهـدی مـوعـود شـود

عاشقی جلوۀ خود را ز تب و تاب تو یافت            سامرا رونق از آن خانه و سرداب تو یافت
خویش را جلوه گر آن گهر ناب تو یافت            اربعین شور دگر از سخن ناب تو یافت

سـومـیـن ابـن رضـای حــرم ســاداتـی
تـشنه کـامـان مـصیبت زده را میـقـاتی

قصه آنجاست که این دهر می ناب نداشت            از شب تیره این شهر که مهتاب نداشت
کوه هم حجم غریبی تو را تاب نداشت            قصه می‌رفت به آنجا که حرم آب نداشت

روضه می‌خواند و گریزی به لب عطشان داشت
می‌شد آغاز ولی عمر کمش پایان داشت

سـوخـتی در تب انـدوه کـنار پـسـرت            فقط او بود که فهمید چه آمد به سرت

تا لب خشک تو را دید کمی آب آورد            که بکاهد مگر از شعـلۀ داغ جگـرت

آب نـوشـیدی و شد خـیـمۀ سـقـاخـانـه            عطش ظهر دهم قاب به چشمان ترت

سامرا شد قفس روح تو ای سدره نشین            و شکستند در آن کنج قفس بال و پرت

یاد مـادر همه جا با دل تنهـای تو بود            لحظه‌ای خاطره کوچه نرفت از نظرت

سال‌ها می‌گذرد منتظریم ای خورشید            تا دمد از افـق صبـر، فـروغ سحـرت

گـره از کار فـرو بـسـتۀ ما وا نـشـود            مگر از پردۀ غـیبت به در آید پسرت

شب‌های سـرد سـامـرا نامـهـربان شـد            خورشید این غربت‌سرا بی‌همزبان شد

ابـری سـیـاه آمـد به سـمـت مـاه عـالـم            بــاران چـشـم عـاشـقــان او روان شـد

اشک ملائک عرش اعلی را بهم ریخت            رخت یتـیـمی بر تن صاحب زمان شد

از اوج داغـی که به روی سـیـنـه آمـد            خـون بر دل اهـل زمـین و آسـمان شد

وقـتی امام عـسکری با زهـر جان داد            مـاه بـهــار شـیـعــیــان او خــزان شـد

شد روضه‌خوان و حزن بی‌حد در نوا داشت
هر قطرۀ اشکش هزاران روضه‌ها داشت

در خـاطرش یاد لـب خـشک پـدر بود            یـاد کـنـار بـسـتر و چـشـمـان تـر بـود

یاد هـمان لحـظه که آبی را طلـب کرد            زهری که در جان رفته در حال اثر بود

بر زخـم قـلـب مهـدی زهـرا نمک زد            ذکـر عـطـش یـادآور تـیـر سه پـر بود

یــاد عـلـی اصـغــر و حــال تــلــظـی            حال ربابی که از این غم محتضر بود

این مخـتصر از گوشه های ماجرا بود
وای از دل آقا که او صاحب عزا بود

صاحب عزایی که کسی غمخوار او نیست            در اوج ماتم یک نفر هم یار او نیست

بیت امام عسکری را دشمنـش سوخت            اما کسی در این مصیبت زار او نیست

مثـل امـیر الـمومـنـین که بـعـد کـوچـه            دیگر کسی در غربتش دلدار او نیست

روضـه گـرفــتـه در کـنـار هـیـزمِ در            اما نگاهی در غـمش خونبار او نیست

بی‌شـک به یـاد روضـۀ اُمِّ ابـیـهـاسـت            پای دری که سوخت و مسمار او نیست

قـلـبی که این غـم آفـریـد آتـش بگـیرد
جـا دارد از این داغ ها عـالـم بـمـیـرد

یا علی گـفتیم و راه عـشق را پیـموده‌ایم            در پــنـاه بــیــرق آل عــلـی آســوده‌ایــم
سربه روی خاک پای آل زهرا سوده‌ایم            از هـمان بـدو تـولـد سـامـرایی بـوده‌ایـم

گرچه حق این سینه‌ها را کربلایی آفرید
سـائـلان کــربـلا را سـامــرایـی آفــریـد

در غـریـبـسـتـان دنـیـا آشـنـای ما حـسن            کار مـاها نوکری، دنیا و عـقـبا با حسن
بـال پـرواز قـنـوتـم یا کـریـم و یا حـسن            سائلی از هرکسی باشد حـرام الا حـسن
مـجــتـبـای دوم ایـن خـانــواده الـدخـیـل
کار این سائل به لطف تو فـتاده الدخـیل

بهترین انگـیزه صوم صلات ابـروی تو            یک جهان دارد مسلمان پیچش گیسوی تو
هرکه را اقـبال باشـد تا بـبـیـنـد روی تو            می‌کشد هو یاعلی هویا علی در کوی تو

دل حسن دلبر حسن ساقی حسن ساغر حسن
هو حسن احمد حسن زهرا حسن حیدر حسن

می‌رسد از خاک راهت معجزات نو به نو            آسـمان از رد پـایت می‌کـنـد اخـتـر درو
رخت غم دارد به تن کعبه اگر آهش شنو            عاقـبت قـسمت نشد تا که بگردد دور تو

می‌رسد با دیدنت انگشت حیرت بر دهان
که خداوند آفریده یک خدا در این جهان

مدح تو با واژه‌ها غیر از خیالی خام نیست            هرچه می‌ریزد به پیمانه به جز اوهام نیست
مستی ما را به جز تصویر تو در جام نیست            هرکسی جان داده با عشق شما ناکام نیست

شأن هرکس می‌شود پـیدا زحـال والدین
مـادرت انـسـیة‌الـحـورا پـدر مرد حـنـین

ریخت برهم طعـم لبهای تو بازار عسل            چشم‌هایت را گـشودی آفـریده شد غـزل
زلـفهایت را شب یلـدا شده ضرب المثل            سجده بر محراب ابروی حسن خیرالعمل

هر دو عالم را بگردی گر پی می‌پروری
نیـست مثـل بـاده انگـورهـای عـسگـری

از فـلک بـاید تمـاشا کرد خـاک پـای تو            حق نشسته جای حق این جانشینی جای تو
روز محشر محشری دیگر قد و بالای تو            در قـیامت هم شفاعت حق نوکرهای تو

باری از عصیان به روی دوش آوردم کریم
بار کـج این بـارآمد از صـراط مستـقـیم

مژه‌هایت صف کشیده تا کند غـارتگری            تیغ ابرو را کـشیدی جان به لبهـا آوری
با اشارات نظـر داری تو فـتح خـیـبـری            حیدری تو حیدری تو حـیدری تو حیدری

چـشم‌هایت را بهـشت جـاودانی گـفته‌اند
زلف‌هایت را مسـیر زندگـانی گـفـته‌انـد

دامنت را گـستراندی آسمانها کـشف شد            زیر سایه سار پلکت کهکشانها کشف شد
حد جودت تا عیان شد بی‌کرانها کشف شد            تا که بشناسم شما را هفت خوانها کشف شد
دست ما کوتاه و خرما بر نخیل ای آشنا
قـدر تو مجهـول مـانـده ای امـام سـامرا

السلام ای صاحب صحن سرای بی‌کسی            آشـنــای غــربـتـی و آشـنــای بـی‌کـسـی
آن در دیـوارهـا گـشـتـه بـنـای بی‌کـسی            می‌رسد از خشت خشت آن صدای بی‌کسی
ای فدای تو و آن صحـن سرای خلـوتت
جای دارد جـان دهـم آقـا برای غـربـتت

چرخش چشم تو برده چرخ را در زیر دین            آفرینش را حریم با صفایت زیب و زین
سامـرایت پایـتخـت عـاشـقی در عالـمین            تا حسن آید پس از او می‌رسد نام حسین

بین زندان تیغ صلحت مانده در بین نیام
آخـر سر با حـسینت می‌رسـد روز قـیام

دست بر پهلوگرفتی مثل مادر وای وای            مثل او قامت کمانی ای صنوبر وای وای
پیکرت می‌سوزد از تب بین بستر وای وای            ازعطش وای از جگر گردیده پرپر وای وای
لرزه افتاده به دستت آب خوردن مشکل است
با لب تشنه خدایا جان سپردن مشکل است

از عطش آهی بلند است از تمام پیکرت            کـودکـت با کـاسه آبی رسـیـده در بـرت
بر روی دامن گرفته این دم آخـر سرت            نوش جان آبی بنوش از مهر زهرا مادرت
نوش جان آبی بنـوش آه ای امام عالمین
نوش جان تر کن لبت را یاد لبهای حسین

گرچه عمر تو گذشته روز وشب در بین بند            از لبت غم گرچه نخل خنده را از ریشه کند
حال روی دست طفلت چشم هایت را ببند            جان بده آرام در آغـوش او دیگـر بخـند
مثل آن شش‌ماهه که بر روی آغوش پدر
خنده بر روی لبانش بود و میزد بال و پر

طلوعت روشنی بخشیده هر آئینه ایمان را            نگاهت آیه آیه شرح داده بطن قـرآن را

دم عیسایی‌ات کفر شیاطین را در آورده            که سلمان می‌کند لبخند تو هر نامسلمان را

قنوتت عطر حُسن یوسف آورده‌ست و آغوشت            اسیر مهر تو کرده‌ست زندانبان و زندان را

ببارد یا نبارد، امر امر توست مولا جان!            سپرده دست تو پروردگارت نبض باران را

تویی «مَن عِندَهُ عِلمُ الکتاب» و گوشهٔ چشمت            فقاهت یاد داد امثال «فضل» و «اِبن ریّان» را

حریف تو نشد دشمن، خودش هم خوب می‌داند            به جام زهر می‌خواهد بگیرد از تو میدان را

کبوترهای صحنت می‌شویم ابن الرضا هر شب            پراکندی به عالم دم به دم عطر خراسان را

عـاشـق و مـبـتلای عسکری‌ام            نوکـر و جـانـفـدای عسکری‌ام

در هـوایش نـفـس نـفـس زده‌ام            از ازل در هـوای عـسکـری‌ام

من کی‌ام؟ خـاکِ پای فرزندش            همچـنین خاکِ پای عسکری‌ام

نام او همچو مجتبی، حسن است            مـستِ نـامِ رسـای عـسـکری‌ام

با نـگـاهـش خـدا شـنـاس شـدم            که مـطـیـع خـدای عـسکری‌ام

صوت قرآن او زِ بس زیباست            بـی‌قـرارِ صـدای عـسـکـری‌ام

عـده‌ای یا حـسن حـسن گـفـتـند            مـن مـریـدِ نـوای عـسـکـری‌ام

بـین جـمـع چـهـارده مـعـصوم            حـال تـحـت لـوای عـسکری‌ام

خواب و رؤیای هـر شبم باشد            زائـرِ سـامــرای عــسـکـری‌ام

پـسـر فــاطــمـه اسـت ایـن آقـا            شـکـر لِـلـه گـدای عـسـکری‌ام

شـالِ مـشـکـی به گـردنـم دارم            آشـنــای عــزای عـسـکــری‌ام

شـامـل هـر دعــای مــهــدی‌ام            تا که گـریان برای عسکـری‌ام

هـمچـو مهـدی دوبـاره گـریانِ            غـربت و نـاله‌های عـسکری‌ام

بینِ حـجـره صـدا زده مـهـدی
کـه سـر آسـیـمـه آمـده مـهــدی

بینِ حـجـره چِـقَـدر نالان است            مهدی او حزین و گریان است

می‌چکـد از دو چـشم او باران            وایِ من، این چه وقت باران است

روز وصـلـش فـرا رسـیـده یـا            عسکری را چو عید قربان است

حـالِ آقـا چـه مُـنـقـلـب گـشـتـه            زهـرِ قـاتل چو تیغ برّان است

جگرش سوخت چون عموش حسن            ارث او سوزش دل و جان است

دل او ســوخـت از غــم مـادر            چون حسن مادریِ دوران است

جان او بر لب آمد از غـم یاس            یاس پرپر که بر لبش جان است

با لـب تـشـنه الـوداع می‌گـفـت            این چه رسم وداع یاران است

طـفـل او سـاقـی‌اش شـده حـالا            لیک دست و تنش چه لرزان است

ایـن دم آخـری نـفـس نـفس‌اش            نذرِ ناله به ذبحِ عـطشان است

مهدی‌اش روضه خوان و او گریان            بر شَهی که قتیل العریان است

گـفت مهـدی، حسین تـنهـا بود
قطعه قـطعه میانِ صحـرا بود

سـرِ شَـه را به نـیـزه‌ها زده‌انـد            تـنِ شَـه را چِـقـَـدر پــا زده‌انـد

اول او را بـه گــودی آوردنــد            دوم او را به هـر کـجـا زده‌اند

مثـل زهـرا که بی‌هـوا زدنَـش            پـسـرش را چه بی‌هـوا زده‌انـد

پیـش چـشـمان تار خـواهـرِ او            عــده‌ای زخــمِ نــاروا زده‌انــد

عـده‌ای نـیـزه، عـده‌ای شمشیر            پیـرِمـردان که با عـصا زده‌اند

عده‌ای هم که سنگ بَر رویَش            نـیّـتِ قُــربِ بـر خــدا زده‌انــد

عـده‌ای نـعـلِ تـازه بر مـرکـب            بـعـد هـم بـر تـنِ رهــا زده‌انـد

قـطـعه قـطـعـه شده تَـنِ پاکـش            بــدنَـش را جــدا جــدا زده‌انــد

هیچ کـس یـار او نَـشـد گـودال            اهـلِ کـوفـه دوبـاره جـا زده‌اند

بعـدِ او نـوبت حـرم شـده است            شعـله بر خـیـمه از جفا زده‌اند

وحـشـیانه به خـیـمـه‌ها رفـتـند            تــازیــانــه بـه اولــیــا زده‌انــد

چشم عـباس را که دیـدنـد دور            سیلی بر زینـبـش چرا زده‌اند؟

زینب و طعنه و جسارت وای
ناموسِ حـیـدر و اسـارت وای

بینِ حجـره پـسرِ فـاطـمه تنها شده بود            سامرا بود و در آن شهر چه غوغا شده بود

مادرِ صاحبِ ما ضجّه زنان می‌لرزید            چون که رعشه به تنِ یوسف زهرا شده بود

خواست تا آب بنوشد، دو دستش لرزید            عطش انگار نصیبِ گلِ طاها شده بود

منـتـظر بود بـیاید پـسرش منـجی دهر            وَ در این فاصله لبریز چو دریا شده بود

وَ طـلـوع کرد پـسـر تا غـمِ بـابـا ببـرد            پدری که نَفَسش غرق به غمها شده بود

آب نـوشـید به دسـتـانِ پـسر آخـر کـار            دل پی روضۀ ارباب در اینجا شده بود

بینِ گـودالِ بلا تـشنه لـبی خورد زمین            بر سرِ کشتنِ او وای چه دعوا شده بود

نه پـسر بـود که آبـی برسـاند به لـبـش            روضه سربسته بگویم که چه بلوا شده بود

دهنش پُر شده بود از شنِ داغ و ز غبار            بیقرارِ پسرش حضرت زهرا شده بود

آنقـدر سنگ زدند نیـزه زدند اهلِ جـفا            که پُـر غـصّه دلِ زینبِ کُـبرا شده بود

سخت است مردی گوشه زندان بیفتد            در غـربت و در وادی هجـران بیفـتد

زهـرا دوبـاره آمد و جانم حسن گفت            پا شد حـسن بر پـای این مهمان بیفتد

دور از وطن جـان داده آقا تا دوبـاره            شیـعـه به یـاد روضۀ سـلـطان بیـفـتد

تشنه شد و شربت به لبهایش رساندند            قـسمت نـشد تا با لب عـطـشان بیـفـتد

سهـواً به دندان ثـنایش خورده ظرفی            نه آنکه با مشت و لگـد، دندان بیـفـتد

در پـادگان بـوده ولـی هـرگـز نـدیـده            لشکـر به جان پـیکـری بی‌جان بیفـتد

شکـر خدا که حـنجـرش خـنجر ندیده            تا سر به دست چـند بی‌وجـدان بیـفـتد

این روضۀ پر سوز، مخصوص حسین است            اینکـه غـریـبـی گـوشـۀ مـیدان بیـفـتد

می‌خواند با خود روضه موسی‌بن جعفر            تا خـنـده از لب‌های زنـدانـبان بیـفـتـد

شخصی به غارت بُرد عبای پاره‌اش را            تا قـیـمت سـوغـاتی‌اش ارزان بیـفـتـد

حدیث گریه شده جام زهر خوردن تو            به عـمر گـل نـرسد قـصۀ فـسردن تو

همیشه آب نخوردن دلیل مرثیه نیست            تـمام روضۀ ما گـشـته آب خوردن تو

هـزار بار، دلت را به ظلـم سوزانـدند            هـزار بـار، بـمـیـرم بـرای مـردن تـو

نبرده است مدینه ز خاطر، ای یوسف            به سامرا، نه به زندان غصه بردن تو

چه سخت بود سپردی یتیم خود به “قدر”            چه سخت بود به دست “قضا” سپردن تو